CIDO, Osteopatia ikertzeko eta garatzeko zentroa, estatuko osteopatia elkargoa da. Bost urteko lanbide-heziketako zikloa ematen du, osasunaren arloko profesionalei soilik zuzenduta: masajistak, fisioterapeutak, medikuak… Joaquín Castaño da zentroaren zuzendaria. www.cido-donostia.com

IIOA, Osteopatia aitzinatuko nazioarteko institutua. Institutua aitzindaria da  gaur egun osteopatia-zientzien hezkuntzan, ikerkuntzan eta osasunaren arretan. Joaquín Castaño da institutuaren ikasketaburua. www.institutoioa.com

Filosofia hori lanbide honetan ezartzea da osteopatiaren artea, talentu eta uste osoa duten profesionalek garatua. Hauek, kontzeptu filosofikoa, beren esperientzia eta sena oinarri hartuta, desorekak eta tentsioak antzematen dituzte, eta beren pertzepzioei eta abilezia bereziei esker, desoreka eta tentsio horiek askatzen dituzte, prozesu patologikoaren tentsioei pixkanaka aurre eginez. Ukitze zehatz, zorrotz, doi hori da osteopatiaren oinarria. Osteopataren esku-hartzea beti da zehatz-mehatz neurtua. Nahitaezko egintza minimo ongilea bilatzen du.

Esku-terapia hutsa da, puntu honetan medikuntza klasikoaren kontrakoa. Alabaina, medikuntza klasikoarekiko erabat osagarria eta interaktiboa norbanakoaren osasunaren bila.

Giza organismo baten egitura eta bere funtzioak osatzen dituzten elementu guztien arteko oreka da giza organismo horren osasun egoeraren ezaugarria. Bizitzaren lehen adierazleetako bat mugimendua da; horixe da osteopatiaren oinarrizko printzipioetako bat. Horrenbestez, funtsezko helburuetako bat da osasun ona duen pertsonari mugikortasuna bere onera ekartzea, etendako orekak gizakiaren gorputzaren arlo funtzional guztietan leheneratzeko.

Osteopatia, hortaz, pertsonarenganako hurbilpen bat da, pertsona hori ale bakarra den aldetik. Terapeutaren eskuen bidez desoreka psiko-fisiologikoak bilatzen dira.

Osteopatiaren azken xedea da, hortaz, pazientea bere mugetatik (edozein direla ere) aske egotea berriro ere, eta existitu ez ezik, bera bere osotasunean izaten hastea.

ZER DA OSTEOPATA BAT?

Osteopata da bere bizitza profesionala osasunaren alde jartzea erabaki duen pertsona. Ez du, ordea, medikuntzaren bidea hartu, nahiz eta badiren, izan ere, gerora osteopatian prestakuntza osatua burutu duten medikuak. Ez du, halaber, fisioterapiaren bidea hartu, nahiz eta badiren, izan ere, gerora osteopatian prestakuntza osatua burutu duten fisioterapeutak. Ez du odontologiaren bidea hartu, ezta erizaintzaren, akupunturaren, naturopatiaren, homeopatiaren eta bestelakoen bidea hartu, nahiz eta badiren, izan ere, gerora osteopatian prestakuntza osatua burutu duten arlo horietako asko.

Osteopata, funtsean eta nagusiki, profesional independentea da, prestakuntza zorrotza jaso duena. Bere eginkizuna da gizakiak eguneroko bizitzan izan ditzakeen desoreka edo asaldura funtzionalak baloratzea eta konpontzea. Antzeko beste diziplinetatik urruntzen da, izan ere:

1. Bere eskuak baino ez ditu erabiltzen lanabes gisa. 2. Pertsona, banaezina den osotasun baten modura hartzen du; alegia, min edo sufrimendu bat badago (sintoma), hori ez da kontu isolatua, gorputzaren desoreka global baten ondorioa baizik (kausa). Ez da gaixotzen orkatila, gerrialdea edo urdaila: pertsona bera gaixotzen da, bere osotasunean. 3. Osteopatak ez ditu gaixotasunak tratatzen, pertsonak baizik.

Osteopata profesional gaitua da, bi zutabetan oinarritutako prestakuntza duen oinarri zientifikoarekin: anatomia (eta horren barruan, nagusiki, biomekanika) eta neurologia.

Horrez gain, osteopatak besteak beste fisiologia, klinika, erradiologia, biologia eta esku-terapia arloko prestakuntza du. Bere tresnen artean nabarmentzekoak dira ehun bigunen teknikak, luzamendu analitiko miofaszialak, jarrerak zuzentzeko teknika globalak, artikulazioen normalizazioak, teknika funtzionalak eta faszialak, eskuekin eragindako ponpaketak eta tiraketak, teknika sakro-kranialak, erraiak manipulatzea, energia eta emozioa askatzeko teknikak, eta abar.